1.2. Materiałoznawstwo odzieżowe
1.2.1. Klasyfikacja wyrobów odzieżowych
1.2.2. Odzieżowy leksykon
1.2.3. Słowniczek terminów fachowych
1.2.4. Dodatki wykorzystywane w odzieżownictwie
1.3. Podstawy technologii odzieży
1.3.1. Etapy procesu produkcji odzieży
1.3.2. Technologia szycia
1.3.3. Technologia szycia a konstrukcja odzieży
CZĘŚĆ DRUGA O KONSTRUKCJI
2. Konstrukcja
i modelowanie szablonów dla odzieży damskiej
2.1. Wprowadzenie do tematu konstrukcji odzieży
2.1.1. Uwagi wstępne
2.1.2. Metody konstrukcji odzieży
2.1.3. Sylwetki
2.1.4. Pomiary
2.1.5. Tabele i rozmiary
2.1.6. Siatki konstrukcyjne
2.1.7. Luzy odzieżowe
2.1.8. Etapy konstrukcji odzieży
2.1.9. Wyposażenie wzorcowni
2.2. Konstrukcja i modelowanie
2.2.1. Spódnice
2.2.2. Bluzki
2.2.3. Suknie
2.2.4. Żakiety
2.2.5. Spodnie
2.2.6. Uwagi do technologii wykonywania szablonów
2.3. Tabele wymiarów
Podsumowanie
Literatura
Od Autorki – dlaczego warto
kupić mój podręcznik?
Zachęcam, aby spróbować samodzielnej nauki, biorąc pod uwagę cenę mojej
książki, jej dostępność oraz porównanie
z kosztami szkoleń i logistyką z nimi związaną. Starałam się, aby moje
opracowanie zasadniczo różniło się od dotychczasowych i „odczarowało tajemną
wiedzę” o konstrukcji odzieży.
Mam nadzieję, że wiedza, przedstawiona w pierwszej części podręcznika, w
rozdziałach „Materiałoznawstwo Włókiennicze i Odzieżowe” pozwoli
korzystającym z tego podręcznika inaczej spojrzeć na materię, z której
składa się odzież. Warto przyglądać się różnym surowcom i oceniać ich skład
oraz właściwości. Przy projektowaniu ubioru,
a następnie konstrukcji duże znaczenie mają takie właściwości jak:
układalność materiału, trwałość zaprasowań, rozciągliwość, kurczliwość, czy
gęstość.
Wszystkim, którzy rozpoczynają przygodę z branżą odzieżową koniecznie przyda
się terminologia zawarta w „Odzieżowym leksykonie” i „Słowniczku terminów
fachowych”.
Ponadto, w trzecim rozdziale części wprowadzającej opisane zostały
podstawowe zagadnienia, dotyczące zagadnień związanych z technologią
produkcji wyrobów odzieżowych, w tym z przebiegiem etapów ich przemysłowego
wytwarzania.
Czytelnik może zapoznać się z podstawowymi maszynami szwalniczymi i
oprzyrządowaniem ułatwiającym szycie. Dla przyszłego konstruktora ważna jest
znajomość poszczególnych rodzajów ściegów i szwów. Warto się z tą wiedzą
zapoznać, chociaż nie zastąpi ona doświadczenia, które nabywa się podczas
wieloletniej pracy.
Jednak głównym tematem niniejszego opracowania są jednak tytułowe:
„Podstawy Konstrukcji i Modelowania Szablonów dla Odzieży Damskiej”.
Jest wiele metod konstrukcji odzieży. Ja przygotowując się do prowadzenia
działalności szkoleniowej z tej dziedziny poszukiwałam takiej, która
pozwoliłaby w stosunkowo krótkim czasie przekazać wiedzę o konstrukcji
prostej i przyjaznej, ale przede wszystkim takiej, która nie zniechęca i
prowadzi do uzyskania zadowalających efektów w postaci dobrze wyglądających
i układających się na sylwetce ubrań.
Ja w swojej pracy szkoleniowej postawiłam, a w konsekwencji i w podręczniku
na metodę procentową. Przy jej wykorzystaniu razem z Tabelą Rozmiarów
umieszczoną na końcu książki w łatwy sposób można zbudować podstawowe siatki
konstrukcyjne, a także zrozumieć stopniowanie szablonów.
Tym różni się moja książka od podręczników publikowanych dotychczas, w
których „króluje metoda ułamkowa”, trudna do opanowania i zapamiętania, ale
przede wszystkim do zrozumienia.
CIEKAWE KONSTRUKCJE ZAWARTE W KSIĄŻCE
Konstrukcja spódnicy
z 8 klinów z szerokim dołem
SUKNIA ODCINANA POD BIUSTEM
Góra sukienki jest dopasowana do
sylwetki za pomocą francuskich
cięć. Dekolt poszerzony i
pogłębiony do 10 cm nad biustem.
Ramiona zwężono do 5 cm. Rękaw
krótki i dopasowany.
Lekko rozszerzony dół ma długość
do kostek.
Dolna część tyłu została
dopasowana w talii zakładkami.
Rys. 258
Długa suknia w stylu empire
Jako podstawę do modelowania przyjmujemy szablon
na bluzkę z francuskimi cięciami (rys. 212),
na którym wyznaczamy linię odcięcia górnej części.
Na każdym elemencie odmierzamy jednakową
odległość od talii (w omawianym przykładzie 10 cm)
i wrysowujemy linie cięcia. Po utworzeniu nowych
form należy skorygować ich wymiary i wstępnie
wymodelować na płasko.
Ostateczny kształt szablonu uzyskujemy po upięciu na
manekinie i naniesieniu korekt.
Rys. 259
Wyznaczenie linii odcięcia
Na rysunku obok opisane zostały
wymiary poszczególnych elementów.
Po zsumowaniu całkowite wymiary
wynoszą:
szerokość przodu w biuście 49 cm,
szerokość tyłu na linii biustu 41 cm,
szerokość przodu pod biustem 42 cm,
szerokość tyłu pod biustem 38 cm.
Sukienka będzie miała w biuście 90
cm, a pod biustem 80 cm.
Uzyskano luz odpowiedni dla sukni
z dopasowanymi rękawkami
Rys. 260
Elementy przodu i tyłu po wymodelowaniu płaskim i przestrzennym
Sprawdzanie zgodności elementów
Rys. 261
Sprawdzenie zgodności na szwach
i dolnej linii - po złożeniu elementów
górnej części sukienki
Rys. 262
Sprawdzenie kształtu pachy
i jej zmierzenie
Konstrukcja rękawa
Całkowity obwód pachy wynosi 41 cm.
Szerokość rękawa z wyliczeń do siatki – 41 cm x 80%
= 32,8 cm.
Wysokość główki – 41 cm x 30% = 12,3 cm.
Wymiary rękawa po wstępnym modelowaniu :
długość boku – 4 cm, szerokość na dole - 31 cm.
Aby rękaw lepiej przylegał należy go zwęzić do 29 cm.
Formę zwężamy poprzez wrysowanie zaszewki
o szerokości 2 cm w linii środka i jej symetryczne
zamknięcie.
Rys. 263
Rękaw na siatce
Rys. 264
Forma na rękaw przed zwężeniem
z wrysowaną zaszewką
Konstrukcja dołu sukni
W omawianym przykładzie dół sukni ma kształt „trapezu” z małym ( 1,5
cm) podkrojem.
Bazą do jego konstrukcji jest szablon podstawowy, na którym została
wyznaczona linia
odcięcia góry – rys. 259. Należy dopasować go na płasko do góry
sukienki – wymiarem
i kształtem, a następnie sprawdzić na manekinie (sposób postępowania
opisano przy
sukience odcinanej w pasie – opis przy foto 63).
A
B
Rys. 266
Konstruowanie dołu
sukni na bazie
szablonu
podstawowego
Rys. 267
Dopasowywanie dołu sukni do góry
A – przód
B - tył
Dolna część sukni powinna mieć taką samą szerokość
na obwodzie przodu i tyłu.
To zapewni dobrą układalność. Przód stanika na odcięciu jest szerszy
od tyłu.
Dół na odcięciu można dopasować do węższej góry zakładką,
marszczeniem lub zaszewką.
Suknie w stylu empire często szyte są z cienkich powłóczystych
tkanin.
Wówczas dół powinien być szerszy, krojony z części koła lub
większego podkroju i lekko
przymarszczony pod biustem. Projektuje się też doły wielowarstwowe –
spodnia część jest
węższa, a na wierzch nakładane są cienkie np. szyfonowe warstwy.
Aby zachować oryginalny styl empire połączenie góry z dołem
zakrywamy naszywanym
paskiem z koronki lub wstążką wiązaną w kokardę z tyłu. Stosujemy
również fantazyjne
rękawy np. bufki, „tulipany „ lub rezygnując z rękawów - pachę
wykańczamy falbanami.